Գայ Ղազանչյանի գունապնակը հարուստ է և հագեցած, իսկ վրձնի, մաստիխինի կամ «թափվող տեխնիկայի» հետ վարվելու նրա ոճը ավելի շատ անհատականություն է ցույց տալիս մի նկարից մյուսը։ Նրա նկարներում նշանակալի շեշտադրված է նկարչության և գեղանկարչության միջև կոնտրաստը, ինչը աշխատանքներին իսկապես հետաքրքիր դրսևորում է հաղորդում: Պատկերները ծավալային են, ընդ որում, նա հետաքրքիր կազմում և միախառնում է աբստրակցիան դրանց հետ։ Ինձ նաև դուր է գալիս, թե ինչպես է նա աշխատում ֆոնի հետ։ Նրա նկարները տիրապետում են անհատականության, անձնականության և հաղորդում իրականության ավելի խորը զգացում; նրա մոտ չկա կարծրատիպային գեղանկարչություն, ինչը նրա աշխատանքները դարձնում է ավելի քիչ «միակերպ» և մակերեսային։ Գույնի կիրառման նրա եղանակը արտահայտում է լարվածություն և բերում ինչ-որ ավելի առնականի մասին մտքի: Ինձ դուր է գալիս նաև իրականությունը, ինքնությունն ու իդեալիզմը խառնելու նրա եղանակը. նկարներն իրական են թվում, և այդ պատճառով դրանք ճանաչելի չեն, սակայն այնուամենայնիվ դրանք ունիկալ են և բոլորն էլ ինքնություն ունեն. նա դիտողին պահում է այդ երեք աշխարհների միջև։ Ես համարում եմ, որ Գայ Ղազանչյանի աշխատանքներում կա խորություն, հարստություն և հասունություն։